تاخیر تشخیص قطعی در بیماران مبتلا به سل ریوی | ||
| مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد | ||
| مقاله 7، دوره 51، شماره 1، فروردین 1387، صفحه 37-40 اصل مقاله (105.08 K) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22038/mjms.2008.5529 | ||
| نویسندگان | ||
| فریبا رضایی طلب* 1؛ هادی اکبری2؛ غلامحسین رضایی طلب3 | ||
| 1استادیار و فوق تخصص ریه | ||
| 2متخصص داخلی | ||
| 3دانشجوی پزشکی | ||
| چکیده | ||
| مقدمه: سل ریوی در منطقه ما شیوع بالایی دارد. علی رغم پیشرفت های پزشکی در سالهای اخیر، هنوز بسیاری از بیماران از سل ریوی طول کشیده رنج می برند. تاخیر در تشخیص باعث افزایش از کارافتادگی، ناتوانی و مرگ و میر می شود. از این رو هدف این مطالعه بررسی و ارزیابی تأخیر درتشخیص قطعی بیماران سل ریوی بوده است. روش کار: این مطالعه توصیفی بر 86 بیمار مبتلا به سل ریوی که با تاخیر تشخیصی رو به رو بودند و از سال 1383 لغایت 1385 به بیمارستان امام رضا (ع) مشهد مراجعه کرده اند، صورت گرفته است. بیمارانی که مبتلا به سل ریوی بودند و معیار ورود به مطالعه یعنی تشخیص قطعی سل را توسط کشت مثبت داشته اند، مورد مطالعه قرار گرفته اند. اطلاعات از طریق مصاحبه حضوری، در پرسشنامه ها ثبت شده و میانگین میانه و واریانس تأخیر تشخیص بیماری، بررسی شد و داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تی مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. نتایج: از تعداد 86 بیمار مورد بررسی 54 نفر مرد و 32 نفر زن بودند. سن بیماران از 17 سال تا 83 سال بوده است. میانگین تاخیر بیمار91/10 ± 69/14 و میانگین تاخیر کلی70/44 ± 99 در تشخیص بوده است. نتیجه گیری: در منطقه ما باتوجه به شیوع بالا سل، تاخیر در تشخیص قطعی بیماری حائز اهمیت است. گرچه نقش پزشکان وگروه پزشکی در تشخیص موفق در صدر بالایی مورد تاکید است ولی اطلاع رسانی و آموزش به ویژه در افراد در معرض خطرتوصیه شده و آموزش های فراگیر و طی دورهای مایکوباکتریولوژیک برای پزشکان عمومی و متخصصین در دوران تحصیل و فراغت از آن پیشنهاد می گردد. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| سل ریوی؛ تاخیر؛ تشخیص قطعی | ||
| مراجع | ||
|
1- World Healt Organization: Global Tuberculosis control surveillance, planning and Financing. WHO Report
2004(WHO/HTM/TB).2004; 331.
2- WHO. WHO Report 2001. Global Tuberculosis control. Communicable Disease. WHO, Geneva, WHO/ CDS / TB /
2001; 287.
3- Velayati Ak. Tuberculosis. In Azizi F, Hatami H, Janghorbani M. Epidemiology and common disease prevention in
IRAN. 1th ed. Tehran: Eshtiyagh press; 2000: 602 – 618.
4- Toman K. Tuberculosis case finding and chemotherapy questions and answers. Geneva: WHO; 979.
5- WHO. Groups at risk. WHO Report on tuberculosis Epidemic. 1996.
6- Lienhardt C, Rowley J, Manneh K, Lahai G, Needham D, Milligan P, et al . Factors affecting time delay to treatment
in a tuberculosis control program in a sub- saharn African country: the experience of the Gambia. Int J Tuberc Lung Dis
2001; 5: 233-239.
7- Madebo T, Lindtjorn B. Delay in treatment of pulmonary tuberculosis: an analysis of symptom duration among
Ethiopian patients. Med Gen Med 1999; 6.
8- Beyers N, Gie RP, Schaaf HS, Van Zyl S, Nel ED, Talent JM, et al . Delay in the diagnosis, notification, and
initiation of treatment and compliance in children with tuberculosis. Tuber Lung Dis. 1994; 75: 260-265.
9- Gulbaran Z, Pretet S, Dusser D. From first symptom to diagnosis and from diagnosis to treatment of tuberculosis,
still a long delay. Rev Pneumol Clin 1996; 52: 20-25.
10-Wndwalo ER, Morkve O. Delay in tuberculosis case finding and treatment in Mwanz: Tanzania. Int J Tuberc Lung
Dis 2000; 4:133- 138.
11- Masjedi MR, Chragvandi A, Hadian M, Velayati AA. Pateint delay and treatment delay in patients with pulmonary
tuberculosis. Pajohesh in Pezeshki. 1995; 19: 707.
12- Mirsaeidi SM, Tabarsi P, Mohajer K, Falah- Tafti S, Jammati HR, Farnia P, Mansouri SD, Masjedi MR, Velayati
AA et al.A long delay from first symptom to definite diagnosis of pulmonary tuberculosis. Arch Iranian Med 2007;
10(2): 190- 193. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 3,290 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 933 |
||